De beginjaren van zaalvoetbalvereniging De Krakers.
Tijdens een verjaardagsfeest van Wim van Os, in de Schaesbergse wijk Kakert, kwam hij te praten over zaalvoetbal. Wim daagde zijn broer Leo, die vol lof was over zijn voetbalvereniging, uit, om tegen een geïmproviseerd team te spelen. Wim zocht samen met Peter (Piet) Seuskens spelers uit, die de Burla Boy’s (uit Hoensbroek) een pak slaag moesten geven. Voor de volgende zaterdag werd een wedstrijd georganiseerd. H.Looyschelder zei tegen Leo dat de Burla “gekraakt” zou worden! Een woord wat refereerde aan de krakersbeweging die in die tijd actief was, maar natuurlijk niets met voetbal te maken had. Het uitdagende team kreeg zo dus wel hun naam “De Krakers”.
De wedstrijd vond plaats in sporthal De Delf in Hoensbroek. In een steno-vorm werden de spelregels nog even uitgelegd aan de (nog) niet zaalvoetballers van De Krakers. Burla Boys waren in die tijd toch een team met naam. Burla verwachte natuurlijkerwijze een walk over en gingen uit van een doelpuntenregen in hun voordeel wel te verstaan. Maar het ging toch wel even anders. Stom verbaasd keken Burla Boy’s na 9 minuten tegen een 0-3 achterstand aan. Door conditiegebrek van de Krakers, wat vanzelf sprekend was kwam de omkeer in het voordeel van Burla. Rust 2-3. De welverdiende rust was voor diverse spelers van De Krakers te kort. Doordat meerder spelers van de Krakers de wisselbank veelvuldig moesten opzoeken liepen de Burla Boy’s uit tot 7-3. Niettemin kregen De Krakers veel complimentjes van Burla voor het goede en faire spel. Na deze (eerste) spontane wedstrijd ontstond dus later Zaalvoetbalvereniging De Krakers.
We schrijven dus najaar 1975. Een familie en vriendenclub in oprichting dat was het in den beginne zeker. Sommige met een veldvoetbalverleden en gewoon anderen die het leuk vonden om wat de voetballen in de zaal. Zo ontstonden de Krakers. Er moest heel wat werk verzet worden om een vereniging uit het niets op poten te zetten. Er moesten statuten en een huishoudelijk regelement opgesteld worden. Shirts, ballen etc gekocht worden. Trainingstijden in ’n sporthal realiseren. Er moest een financieële opbouw komen. Er werd o.a een lotto opgezet voor wat inkomsten. Zo werd er ook wat getraind en korte wedstrijdjes onderling gespeeld in de gymzaal in De Kakert. De namen in de begintijd van de club waren o.a. Seuskens (Peter, Jos), Voght (Harry), Preus (Appie), Wim van Os, Jo Looyschelder, Leo Extra, May Quaadvlieg, Jo Donners. Verder werd er gezocht naar wat ervaren oud bestuursleden met ervaring uit de directe familie- en vriendenomgeving die een bestuur wilden vormen. De oude rotten met ervaring die gevraagd werden waren: dhr.T.v.d.Meer, dhr.Vogt en dhr.V.Os. Doch deze bleven om uiteenlopende reden niet te lang in functie en er kwam een bestuur voort uit de toenmalige leden zijnde: Peter Seuskens, Leo Extra en Jo Looyschelder. Deze bleven vele jaren aan als dagelijks bestuur. Financieel is ZZV De Krakers altijd gezond geweest en dat was als (jonge) vereniging een prima prestatie. Trainer van het eerste uur was Leo Hansen die ook veel opbouwend werk verrichtte. De officiële oprichtingsdatum was 20-12-1975. Koninklijke goedkeuring werd afgegeven op 24-6-1976. Leuke anekdote hierbij was om in aanmerking te komen voor de Koninklijke goedkeuring, er een voorwaarde was; dat er geen leden lid mochten zijn van de communistische partij!
Voor de clubkleuren werd voor geel en zwart gekozen mede naar het idee van Roda JC. In die tijd was het moeilijk om geschikte trainingsuren te vinden in een de buurt gelegen sporthal. Uiteindelijk vonden we blijvend onderdak in sporthal De Bende in Nieuwenhagen. Mede omdat de thuisbasis en clublokaal (Bourgognezaal v/d sporthal) in Nieuwenhagen was, werd enige tijd later besloten om ipv een Schaesbergse vereniging als Nieuwenhaagse vereniging toe te treden tot de verenigingsraad van Nieuwenhagen. Vertegenwoordigd door Leo Extra en Jos Seuskens (en inmiddels toen ook bestuurslid).
Bij elke jonge en startende vereniging is de opbouw in het begin altijd moeilijk en arbeidsintensief. Elke startende club heeft zogenaamde aanloopprobleempjes en toestanden over het nu wel en wat niet. Een mindere bladzijde kende deze vereniging helaas dan ook. Tijdens een jaarvergadering (1978) wilden een aantal leden afwijken van een aantal normwaarden zoals huishoudelijk regelement. Het zittend bestuur (en een groot deel v/d leden) wilden hier echter niet in mee gaan. Te meer daar er een solide basis gelegd was. Het leidde intern tot de nodige strubbelingen. Een aantal leden bedankten zich als lid en starten een eigen club zijnde Fc. Eendracht. Helaas een deuk in de vriendenclub. Het lot wilde dat o.a. het 3e team in de competitie bij Eendracht werd ingedeeld. Dat leidde tot harde ontmoetingen. Hoewel deze afsplitsing zeker niet fijn was, resulteerde dit bij De Krakers tot interne rust.
Ook werd er een clubblaadje uitgegeven. Een eerste bijdrage kwam van Leo Hansen waarna de hoofdmoot werd verzorgt door Jos Seuskens. In die tijd was het clubblad maken een arbeidsintensieve opgave. Alle copy moest getypt worden op stencils. Tekeningen kraste je met een stencilpen etc. Daarna moest het nog door de (handmatige) stencilmachine etc etc. O.a. Jos zorgde ook voor de nodige advertenties in het clubblad hetgeen bijdroeg aan een gezond financieel plaatje. Wim van Os tekende de cover voor het clubblad welke de naam ’t Krakertje kreeg. Overige reactieleden waren Hans Baumler, Jan en Rob Seuskens.
Energie was er volop. Zo kwam ook het idee om een toernooi te organiseren voordat het nieuwe seizoen begon. Zo werd er in 1976 (enkele maanden na de oprichting) door de club het Bourgogne Toernooi in sporthal De Bende in Nieuwenhagen georganiseerd. Er namen 8 teams deel. Te weten: Kampong (Geleen), Ambassadeur (Brussum), Burla Boy’s (Hoensbroek), Terwaerden (Ubach over Worms), Old Dutch (Maastricht) , Marktzicht Boy’s (Schaesberg), Blue Counters (Heerlen) en De Krakers (Nieuwenhagen). De finale was een groot spectakelstuk en werd gespeeld door Kampong en Ambassadeur. Na de officiële speeltijd was het 3-3 zodat er verlenging nodig was. Kampong won met een eindstand van 3-4 en ging er met de Bourgogne Zuil van door. De fairplayprijs ging met een marginale voorsprong op Kampong naar de Blue Counters.
In 1977 werd er terugkijkend naar het succesvolle toernooi van een jaar eerder weer een toernooi op poten gezet. Mede naar een idee van Jos Seuskens werd dit uitgebreid naar liefst 16 teams. Er werden drie wedstrijddagen voor gereserveerd. Twee dagen voor de voorrondes en eentje voor de finale poules. Voor een relatief kleine club als De Krakers een grote organisatorische prestatie. De finale werd gespeeld tussen SCC (Kerkrade) en VVIOH (Geleen). VVIOH speelde een verrassend sterk toernooi maar SCC wist toch, zei het moeizaam, de eindstrijd te winnen met 2-1. Blue Counters werd 3e en Marebos 4e. De Fairplayprijs was ditmaal voor de gastgevers.
Ook in 1978 werd het toernooi voor de 3e keer georganiseerd. Nu zelfs met 20 teams. Alweer, organisatorisch een grote opgave . Hoe een kleine club toch door een gezamelijke inspanning iets moois kan neerzetten
Op het sportieve vlak ging het zeker voor een startende club erg goed We schrijven dan voorjaar 1978. Teams draaiden leuk mee in de bovenste gelederen. In het begin van het seizoen was de doelstelling van het 1e team om zich te handhaven in de 2e klasse F. De deelname van het 2e team was nog niet helemaal zeker maar kwam er toch. Het 2e team kwam uit in de 3e klasse C en had in de eerste reeks van wedstrijden nog wat aanpassingsmoeilijkheden maar die werden weggewerkt. Kenmerkend voor het 2e team uit die tijd was wel de geestdrift die hun leidde, hetgeen resulteerde in veel aanvalslustige wedstrijden aldus een citaat uit het clubblad. Eindresultaat dat jaar was dat ze recht hadden op promotie (3e plaats) met veruit de meeste doelpunten in hun klasse.
Het 1e team deed het dat jaar onverwachts goed. Halverwege de competitie koploper. Met en kleine terugval aan het einde van de competitie. Het team had de minst gepasseerde verdediging uit z’n klasse. Leidraad van het 1e team was de teamgeest. Om te kunnen promoveren was er een beslissingswedstrijd nodig tegen FC Egor 2. Deze wedstrijd eindigde voor de Krakers, succesvol en overtuigend in een zenuwslopende 3-2 zege. Promotie naar de 1e klasse. Peter Seuskens werd ook nog eens geselecteerd bij de laatste vier (lees beste) keepers van het Limburgse zaalvoetbalteam. Echter door een blessure moest hij bij een oefenwedstrijd helaas uitvallen.
In het najaar van 1978 werd er als jonge vereniging (zelfs) een 3e team ingeschreven en kwam uit in de 3e klasse D. Er waren immers leden die geen kans maakten om in het 1e of 2e team te spelen. Daarbij kwam dat een gedeelte v/d leden het spelen van een spelletje voetbal leuker vonden dan alleen voor de prestatie te gaan. Zo ontstond er een 3e team. Zeg maar voor de liefhebbers. Het 3e team heeft een seizoen bestaan.
Uit een clubblad uit die tijd lezen we de volgende namen voor het seizoen 78/79.
1e team: P.Seuskens, R.Seuskens, J.Donners, P.Coort, H.Braeken, R.Schoonderwoerd,W.v.Os, M.Vondenhof
2e team: G.Rijvers, F.v.Drongelen, L.Peters, M.Quaadvlieg, R.Sturmans,T.Wetzler, M.Cuijpers
3e team: H.Baumler, L.Kroese, H.Roeleveld, M.Kraska, W.v.d. Berg, Jan Seuskens, Jos Seuskens
Seizoen 78/79 kende de club ook nog een (vrijetijds) damesteam. In die tijd nog niet zo gebruikelijk in het zaalvoetbal.
Jaren 70 en begin jaren 80 was het minivoetbal erg populair in ons land. Minivoetbal was in feite een zaalvoetbalvariant waarin ook heel wat (vermaarde) profs in mee speelden met name ook op tv. Zo had iedere provincie ook wel zo’n team. Hoe ze het bij de Krakers voor elkaar kregen weet ik niet meer zo snel. Maar De Krakers kregen wel degelijk een wedstrijd tegen het Limburgse minivoetbal team geregeld. Een bijzonderheid dat dat lukte. De Krakers speelden toen in de tweede klasse en de wedstrijd werd in oktober 1980 gespeeld. De Krakers hielden bij rust een gelijke stand van 2-2 op het bord. Maar na rust stelden het Limburgse team orde op zaken en wonnen met 3-8. Het krantenartikel in Het Limburs Dagblad van 15-10-1980 had dan ook de kop” Krakers gekraakt”. Hoewel De Krakers verloren was dit een bijzondere ervaring.
Tot zover mijn verhaal over de beginjaren van ZVV De Krakers. Zelf ben ik toen verhuisd naar Maastricht en geen lid meer gebleven. De club heeft nog heel wat jaren bestaan. Wegens het verlaten van spelers die toch nog alleen op het veld wilden spelen liep de club langzaam leeg. Ook werden de spelers ouder. Meer blessures etc. De club bestond nog jaren met één team. Was financieel altijd gezond. Maar stopte toch ergens eind jaren tachtig. Het einde van een leuke vrienden en familieclub.